Ինչ ցանես, այն էլ կհնձես

-Բարի լույս,- ասաց կինը՝ անցնելով գետնին թավալվող տղամարդու կողքով: Տղամարդը բարկացկոտ նայեց նրան։ Միանգամից երևում էր, որ կինը լավ է վաստակում. թանկարժեք վերարկուն և խնամված ձեռքերն իրենք էին խոսում այդ մասին։ Սկզբում տղամարդը որոշեց, որ նա ծաղրում է իրեն, ինչպես շատերը, ովքեր ամեն օր անցնում են իր կողքով։

— Ինձ հանգիստ թողեք,- չարացած ասաց նա։

Ի զարմանս իրեն՝ կինը չշարժվեց։ Նա ժպտաց՝ բացելով գեղեցիկ, սպիտակ ատամնաշարը։

-Սովա՞ծ եք,- հարցրեց։

-Ոչ,-պատասխանեց նա չարախինդ, -Ես հենց նոր ճաշեցի նախագահի հետ: Գնացեք ուր գնում էիք։

Կնոջ ժպիտն էլ ավելի լայնացավ։ Հանկարծ նա զգաց նրա ձեռքն իր թեւին։

-Ի՞նչ եք անում, տիկին,- գոչեց տղամարդը,- ես Ձեզ ասացի, որ ինձ հանգիստ թողնեք։

Մոտակայքում հերթապահում էր մի ոստիկան, ով, լսելով բարձր ձայներ, մոտեցավ։

— Խնդիր կա՞, տիկին։ — հարցրեց նա։

-Ոչ, ինչ եք ասում, պարոն սպա, -պատասխանեց նա:- Ես պարզապես փորձում եմ այս մարդուն ոտքի կանգնեցնել: Կօգնե՞ք ինձ։

Սպան տարակուսած թիկունքն էր քորում։

Դա ախր ծերուկ Ջեկն է: Նա մի քանի տարի է, ինչ ապրում է այս փողոցում։ Ի՞նչ եք ուզում նրանից:

— Տեսնու՞մ եք մոտակայքում գտնվող սրճարանը,-ասաց նա,- Ես ուզում եմ այս մարդուն տանել այնտեղ և կերակրել։

-Դուք գժվե՞լ եք, տիկին,- անօթեւանը ողջ ուժով դիմադրում էր. -Ես չեմ ուզում այնտեղ գնալ։

Հանկարծ նա զգաց, որ սպայի ուժեղ ձեռքը բռնեց իրեն մյուս կողմից և բարձրացրեց գետնից։

-Բա՛ց թողեք ինձ, պարոն սպա։ Ես ոչ մի վատ բան չեմ արել։

-Նա ուզում է օգնել քեզ, Ջեք, — ասաց սպան,- մի վիճիր նրա հետ:

Ի վերջո, կինը և ոստիկանը մի կերպ Ջեքին տարան սրճարան և նստեցրին անկյունում գտնվող սեղանի մոտ։

Ուշ առավոտ էր, նախաճաշի ժամն արդեն անցել էր, իսկ ճաշի ժամը դեռ չէր եկել, ուստի մարդիկ քիչ էին։ Կառավարիչը անմիջապես մոտեցավ նրանց սեղանին։

Ի՞նչ է կատարվում այստեղ, պարոն սպա,- հարցրեց,- Ի՞նչ է նշանակում այս ամենը, այս մարդուն դժբախտությու՞ն է պատահել:

-Այս տիկինն է նրան բերել այստեղ, որ ճաշի,- պատասխանեց ոստիկանը:

— Ոչ այստեղ,- նյարդային պատասխանեց մենեջերը։- Այս կարգի մարդկանց ներկայությունը վնասում է բիզնեսին:

Ծեր Ջեքը ժպտաց անատամ ժպիտով․

-Տեսա՞ք, տիկին, ես Ձեզ ասում էի։ Հիմա թողեք գնամ, խնդրում եմ:

Կինը դիմեց սրճարանի աշխատակցին.

-Պարոն, դուք ճանաչու՞մ եք «Eddie & Co» բանկային ընկերությունը՝ փողոցի ծայրին է

«Իհարկե,— պատասխանեց նա,— նրանք իրենց շաբաթական հանդիպումներն անցկացնում են մեր բանկետների սրահում։

-Հա, իսկ դուք երեւի լավ եկամուտ ունեք այդ հանդիպումներից:

-Բայց Ձե՞ր ինչ գործն է։

— Կներեք, պարոն, ես Պենելոպա Էդին եմ՝ ընկերության նախագահը և գործադիր տնօրենը:

-Օ՜, — դա այն ամենն էր, ինչ կարող էր արտաբերել ցնցված մենեջերը:

Կինը նորից ժպտաց։

Կարծում եմ, որ դա փոխում է իրավիճակը, այնպես չէ՞։

Կինը նայեց ոստիկանին, որը ջանում էր չծիծաղել․

— Կցանկանայի՞ք միանալ մեզ սուրճի և ճաշելու, պարոն սպա։

-Ոչ, շնորհակալություն, տիկին, — պատասխանեց նա, — ես հերթապահ եմ:

Այդ դեպքում գուցե մի բաժակ սո՞ւրճ վերցնեք Ձեզ հետ:

— Այո տիկին։ Դա շատ մեծահոգի քայլ կլիներ Ձեր կողմից:

Մենեջերը, որ վերջապես ուշքի էր եկել, արագ արձագանքեց.

-Ձեր սուրճը հիմա կպատրաստեն, պարոն սպա։

Սպան շրջվեց դեպի կինը.

— Լավ գործ արեցիք՝ նրան իր տեղը դնելով:

-Ես իմ առջեւ նման նպատակ չէի դրել։ Հավատում եք, թե ոչ, ես այլ պատճառներ ունեմ։

Նա նստեց սեղանի մոտ լրիվ հանձնված թափառաշրջիկի դիմաց և նայեց նրա աչքերին.

-Ջեք, հիշու՞մ եք ինձ:

Ծեր Ջեքը մի քանի րոպե նայեց նրան։

-Դե, ծանոթ եք երևում:

-Ես հիմա մի քիչ ավելի մեծ եմ: Եվ, իհարկե, ոչ այնքան նիհար , որքան իմ երիտասարդության օրերին, երբ դու աշխատում էիր այստեղ: Մի անգամ ես մտա հենց այս սրճարանը՝ սոված, մրսած, էժան հագուստով։

-Դու՞ք, տիկին,- նրա կողքին կանգնած սպան չկարողացավ լչարձագանքել։ Չէր կարողանում հավատալ, որ նման շքեղ կինը երբևէ կարող էր այլ տեսք ունենալ:

-Այդ ժամանակ ես նոր էի ավարտել քոլեջը,- շարունակեց կինը,- եկա քաղաք աշխատանք փնտրելու, բայց ոչինչ չգտա: Ի վերջո, գումարը վերջացավ, և ինձ վտարեցին վարձակալած բնակարանից։ Փետրվարն էր, սառնամանիք, ես գնալու տեղ չունեի, և ես մտա այս սրճարան՝ տաքանալու։

Ջեքի դեմքը հանկարծակի պայծառացավ լայն ժպիտով։

-Արդեն հիշեցի,- բղավեց նա։- Ես կանգնած էի վաճառասեղանի հետևում, Դուք մոտեցաք և հարցրեցիք՝ կարո՞ղ եմ այստեղ աշխատել սննդի դիմաց: Ես ասացի, որ դա դեմ է մեր հաստատության կանոններին։

-Հենց այդպես,- պատասխանեց կինը,- հետո Դուք ինձ համար ճաշացանկի ամենամեծ սենդվիչը պատրաստեցիք, տաք սուրճ հյուրասիրեցիք և ինձանից գումար չգանձեցիք: Վախենում էի, որ իմ պատճառով խնդիրներ կունենաք Ձեր վերադասի հետ։ Հետո տեսա, որ Ձեր փողը դրեցիք դրամարկղում՝ իմ ճաշի դիմաց։

-Հետո Դուք բացեցիք Ձեք սեփական բիզնե՞սը,- անհամբեր հարցրեց ծերուկ Ջեքը։

-Հաջորդ օրը գործ ստացա։ Ես ինքս հարթեցի իմ սեփական ճանապարհը դեպի հաջողակ կյանք: Ի վերջո, ես սկսեցի իմ սեփական բիզնեսը, և, Աստծո օգնությամբ, այն աճեց ու բարգավաճեց: Նա բացեց պայուսակը և հանեց այցեքարտը։

-Երբ մենք ավարտենք այստեղ, ես ուզում եմ, որ Դուք այցելեք պարոն Լայոնսին: Նա մեր ընկերության մարդկային ռեսուրսների տնօրենն է: Ես կխոսեմ նրա հետ, և վստահ եմ, որ նա Ձեզ հարմար գրասենյակային աշխատանք կգտնի։

Նա ժպտաց․

-Կարծում եմ, որ նա կարող է Ձեզ նույնիսկ կանխավճար տալ, որպեսզի Դուք Ձեզ համար հագուստ գնեք և կացարան գտնեք, քանի դեռ ինքներդ ոտքի չեք կանգնել։

Եվ հիշեք, եթե երբևէ ինչ-որ բանի կարիք ունենաք, իմ դռները միշտ բաց են Ձեր առաջ:

— Շնորհակալություն,- արցունքները հոսեցին թափառաշրջիկի այտերից.-ինչպե՞ս կարող եմ շնորհակալություն հայտնել Ձեզ։

«Ինձ կարիք չկա շնորհակալ լինելու,- պատասխանեց կինը,- Տերն օգնեց ինձ Ձեր միջոցով, հիմա նա օգնում է Ձեզ իմ միջոցով»:

Դուրս գալով սրճարանից՝ սպան ու կինը մի րոպե կանգ առան մուտքի մոտ մինչ բաժանվելը։

-Շնորհակալություն Ձեր օգնության համար, պարոն սպա:

— Ընդհակառակը, տիկին, — պատասխանեց նա, — Ձեր շնորհիվ ես այսօր ականատես եղա հրաշքի, երբեք չեմ մոռանա: Եվ… շնորհակալություն սուրճի համար:

Ինչ ցանես, այն էլ կհնձես…

Օլեգ Կուշնիրչուկ

Ռուսերենից թարգմանեց Արաքս Պողոսյանը